Mewa śmieszka Chroicocephalus ridibundus. Gatunek średnio liczny, choć uznawany za pospolity, szacowany w Polsce na ok. 100-120 tys. par. Nie oznacza, że jest to ptak nieciekawy i niewarty obserwacji jego życia. Wbrew potocznym opiniom ptak ten nie poluje na ryby. Jest zbyt lekki by pokonać wyporność wody, zatem nie potrafi nurkować. Waży zaledwie 200 - 300 g. W jego zasięgu jest jedynie strefa głębokości mierzonej długością szyi, zatem bardzo niewielka. Przy tym mewa jest zbyt mało zwinna pod wodą, by uganiać się za rybami. Tak więc żywe ryby to rzadki kąsek, natomiast chętnie i skutecznie eliminuje ryby śnięte lub chore i osłabione. W rzeczywistości w skład diety mewy wchodzą owady, dżdżownice, wodne bezkręgowce, czasem nasiona i owoce.
Gdy odwiedzamy siedliska mewy śmieszki a te zwykle pokrywają się bardziej licznie z nadmorskim obszarem wypadów turystycznych, zależnie od pory roku obserwujemy ptaki o różnym ubarwieniu. Entuzjastom letnich wojaży mewy śmieszki zaprezentują się brązowo - czarną głową, bez względu czy samiec czy samica. To szata godowa, którą przybierają od marca, na początku okresu lęgowisk. W takiej postaci podobna jest do mewy czarnogłowej Ichthyaetus melanocephalus. Inaczej wyglądać będą ptaki młode z tegorocznych lęgów a jeszcze inaczej ich rodzice po tym okresie a więc jesienią i zimą. Po czarnej głowie u dorosłych pozostaje jedynie niewielka ciemna plamka za uchem a mniej wprawny przyrodnik, może się zastanawiać czy to aby ten sam gatunek. Stosunkowo łatwo jest rozpoznać młode ptaki tego gatunku, po brązowym zabarwieniu skrzydeł, które zanika w trzecim roku życia. Śmieszka jest objęta ścisłą ochroną na podstawie rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 12 października 2011 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. 2011 nr 237 poz. 1419).
Osobnik dorosły w szacie spoczynkowej.
Osobnik młodociany w pierwszej szacie zimowej.
Osobnik młodociany w pierwszej szacie zimowej.
Od lewej, osobnik młodociany w pierwszej szacie zimowej i kolejny w szacie godowej.