Strzyżyk (Troglodytes troglodytes). Na liście najmniejszych ptaków Europy zajmuje drugie lub trzecie miejsce, bo mniejsze od niego, a może lżejsze są jedynie mysikróliki oraz zniczki.
To drugie moje fotograficzne spotkanie z tym gatunkiem, choć podczas wędrówek w terenie spotykam go wielokrotnie. Celowo nie napisałem "widuję", bo kilka sekund (czasem mniej) jakie strzyżyk daje na obserwację, trudno nazwać przyglądaniem się temu maleńkiemu ptaszkowi.
Czyżyk ma w zwyczaju unikać kłopotów i skrzętnie chowa się w najgęstsze zarośla na widok człowieka. Daje się jednak zaskoczyć obiektywem, gdy wiemy jaki biotop jest mu najbliższy. To bory, wilgotne lasy mieszane i liściaste z bujnym podszytem i runem nisko nad ziemią, gęsto zarośnięte brzegi strumieni, zręby leśne, tereny podmiejskie, kanały, wyspy morskie porośnięte niskimi krzewami, gęsto porośnięte zadrzewienia śródpolne. Szczególnie liczny w nadrzecznych łęgach, olsach i podmokłych brzezinach lub drzewostanach z przepływającymi potokami.
W takich miejscach, do aktualnie zajmowanego stanowiska strzyżyk sam nas doprowadzi. To za sprawą pięknego, charakterystycznego i donośnego śpiewu. Wystarczy ostrożnie iść za tym głosem, a następnie usadowić się dyskretnie. Ptak z racji swojej ruchliwości, prędzej czy później sam wystawi się przed obiektyw. Dzisiejsze zdjęcia to efekt słuchania jego pieśni ...
