Jak zasadniczą rolę w życiu ptaków pełni dziób, wszyscy wiemy. Obok skrzydeł, to podstawowy organ zewnętrzny wyróżniający tę gromadę. To nieodzowne narzędzie do budowy gniazd, w pierzeniu, lub u niektórych gatunków do natłuszczania piór. W zależności od ewolucyjnych przystosowań pokarmowych, przybiera różne kształt i funkcję. Są dzioby filtracyjne, padlinożerców, drapieżników, drążące w błocie, owocożercców, ziarnożerców, owadożerów oraz jeszcze kilka innych. W ramach tej podstawowej listy znajdziemy też wiele innych, skomplikowanych rozwiązań, czyniących ten podział znacznie szerszym.
Dziób (rostrum), to twór rogowy. Tworzą go przekształcone kości szczęki, kości międzyszczękowe oraz kości żuchwy. Kości stanowią zrąb kostny pokryty pochwą rogową. Część dzioba najbardziej wysunięta do przodu to wierzchołek (culmen), a wewnętrzne brzegi szczęki i żuchwy nazywamy krajcami.
W naturalnym porządku rzeczy, czasem pojawia się dziób przerośnięty. Widzimy go na zdjęciu Mewy srebrzystej (Larus argentatus). Osobnika już po pierwszej szacie zimowej, zatem w drugim roku życia. Jak widać taka deformacja nie przeszkodziła mu przetrwać. To zaleta innego przystosowania, dzioba "uniwersalnego", typowego dla mew. To dzięki niemu mogą w skład swojej diety włączyć szerokie spektrum pokarmowe, mimo widocznych zmian chorobowych.
Przerost dzioba u ptaków jest zawsze objawem choroby. Z największą dozą prawdopodobieństwa, za powód uznać należy dysfunkcję wątroby. U ptaków wątroba jest dominującym pod względem wielkości narządem w jamie piersiowo- brzusznej. Jest proporcjonalnie większa niż u ssaków. Przez to styka się z wieloma narządami m.in płucami, workami powietrznymi. W przypadku guzów czy powiększenia, wątroba może powodować ucisk na te narządy, oraz problemy własne.