Obszar obejmuje Zatokę Pucką, stanowiącą zachodnią części Zatoki Gdańskiej, położoną na zachód o linii łączącej ujście Wisły z końcem Półwyspu Helskiego. Właściwa Zatoka Pucka obejmuje najbardziej na północny zachód wysuniętą najpłytszą (średnia głębokość – 3 m) i najmniej zasoloną część omawianego obszaru, zajmującą powierzchnię 10,4 tys. ha i oddzieloną od pozostałej części Zatoki Gdańskiej pasem płycizn, zwanym Ryfem Mew, ciągnącym się pomiędzy Rewskim Cyplem a Kuźnicą na Półwyspie Helskim. Głębsze wody na wschód od Ryfu Mew mają bardziej morski charakter.
W granicach obszaru znajdują się okolice portów i przystani w Gdańsku, Sopocie i Gdyni, a także plaże w sąsiedztwie tych miast oraz na Półwyspie Helskim, jak również podnóża klifów i płycizny przy niskich brzegach na północ od Gdyni oraz w rejonie ujścia Redy. W obręb obszaru Natura 2000 wchodzi także część słonawych nadmorskich łąk w rejonie Osłonina, Rewy, Władysławowa i Jastarni. W miejscach, gdzie brzegi Zatoki Puckiej są niskie i bagniste, a także przy brzegach Półwyspu Helskiego, występuje pas szuwarów o zmiennej szerokości.
Zachodnia część obszaru (właściwa Zatoka Pucka) w znacznej mierze pokrywa się z siedliskowym obszarem Natura 2000 Zatoka Pucka i Półwysep Helski PLH220032 (26 566,4 ha). W granicach obszaru znalazła się obejmująca wody Zatoki Puckiej część Nadmorskiego Parku Krajobrazowego, a także 3 rezerwaty przyrody: „Beka” (193,01 ha), „Słone Łąki” (16,02 ha) i „Mechelińskie Łąki” (113,47 ha) oraz użytek ekologiczny „Torfowe Kłyle” (48,53 ha).
Zatoka Pucka jest jedną z ważniejszych ostoi ptaków wodnobłotnych w rejonie polskiego wybrzeża, mającą znaczenie przede wszystkim dla ptaków przelotnych i zimujących, leżącą na ważnym szlaku migracyjnym ptaków ciągnącym się wzdłuż południowego brzegu Bałtyku. Jest to jedna z głównych krajowych ostoi lęgowych rybitwy czubatej Sterna sandvicensis (do 140 par lęgowych, ok. 25% ogólnokrajowej populacji lęgowej), ohara Tadorna tadorna (16–25 par lęgowych, ok. 10% ogólnokrajowej populacji lęgowej) i pliszki cytrynowej Motacilla citreola (7-9 par, prawie 30% populacji krajowej). Na uwagę zasługuje także stosunkowo znaczna liczebność gniazdujących tu populacji rybitwy białoczelnej Sterna albifrons (do 35 par lęgowych, ok. 2% ogólnokrajowej populacji lęgowej), rybitwy rzecznej Sterna hirundo (35–68 par lęgowych, ok. 2% ogólnokrajowej populacji lęgowej) i sieweczki obrożnej Charadrius hiaticula (4–7 par lęgowych, ok. 2% ogólnokrajowej populacji lęgowej).
W okresie przelotów łączna liczebność zatrzymujących się na Zatoce Puckiej migrujących stad ptaków wodno-błotnych sięga 50 000–100 000 osobników, na które składają się m.in. zgrupowania perkoza dwuczubego Podiceps cristatus (w niektórych latach do 4500 osobników), czernicy Aythya fuligula (do 5 600 osobników) i kormorana czarnego Phalacrocorax carbo (9 000 osobników).
Omawiany rejon jest także bardzo ważnym miejscem zimowania ptaków wodnych na południowym wybrzeżu Bałtyku, a liczebność ich stad spotykanych tu w okresie zimowym sięga 70 000–100 000 osobników. W niektórych latach szczególnie wysoką, istotną w skali kraju liczebność osiągają tu zimowe zgrupowania łabędzia niemego Cygnus olor (2 500–13 500 osobników), ogorzałki Aythya marila (500–12 500 osobników), bielaczka Mergus albellus (550–1 550 osobników), nurogęsi Mergus merganser (400–17 000 osobników) i kormorana czarnego (5 000–10 000 osobników).
Sprawujący nadzór nad obszarem: Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Gdańsku