Rokitniczka (Acrocephalus schoenobaenus), gatunek z rodziny trzciniaków. W tym miejscu mógłbym dalej cytować książkowy opis, ale ciekawszym będzie nieco obserwacji własnych. Miejscem akcji jest rezerwat Beka, a to kraina rokitniczki. Tam znajduje trzcinowiska, siedlisko typowe dla gatunku. Z pewnej odległości rokitniczki podobne są do trzciniaków, nie tylko wyglądem ale również zachowaniem. Po prostu przysiadają na szczycie trzciny i niezwykle pięknie śpiewają, choć ich głosy są zdecydowanie rozpoznawalne. Różnicę łatwo jednak dostrzec gdy zbliżymy się do ich stanowiska. To nie tylko odmienne ubarwienie. Oba gatunki na nasz widok czmychną w gęstwinę, lub odlecą w inne miejsce. Jednak rokitniczka w przeciwieństwie do trzciniaka natychmiast powróci, zdając się być uwięzioną na niewidzialnej gumce. Najczęściej przysiądzie dokładnie na tej samej łodydze trzciny, którą minutę wcześniej opuściła. Jest zdecydowanie mniej płochliwa od trzciniaka i nawet prowizoryczne ukrycie lub spokojne zachowanie obserwatora, pozwala na kontakt z tym gatunkiem z najbliższej odległości.
Wędrując ścieżkami rezerwatu Beka, w polu widzenia rozciągają się rozległe trzcinowiska. Nie możemy naruszyć tej strefy schodząc z wyznaczonej przepisami trasy. Jak zatem odnaleźć rokitniczki przy tak ograniczonych możliwościach. Szczęśliwie dla amatora tego gatunku, ptaki preferują mniejsze enklawy trzcin, a takich w pobliżu ścieżki edukacyjnej nie brakuje. To najczęściej skupiska roślin o niewielkie powierzchni, na szczycie których rokitniczki mają widok z każdej strony na otwartą przestrzeń łąk. Tak dogodnych dla ptaków i obserwatorów miejsc jest kilka na trasie dla zwiedzających rezerwat. Zatem odwiedzając Bekę, z pewnością usłyszycie i zobaczycie rokitniczki.
