Bączek to sporej wielkości ptak, porównywalny rozmiarami z sójką, lub gołębiem. Jednak pośród czaplowatych (Ardeidae), do których należy, jest najmniejszym przedstawicielem rodzaju w Polsce. Jest też bardzo nieliczny, bo nasza populacja szacowana jest na 1.400 par lęgowych. Prowadzi skryty tryb życia na rozległych i mniejszych, trzcinowiskach okolic stawów, bagien i starorzeczy. Jest ostrożny i płochliwy. Zlatuje na wybrane stanowiska od strony wody, wybierając zwarty i szeroki pas trzcin. Przysiada na jego skraju, lecz od obserwatora zwykle dzieli go odległy brzeg, lub zwarta bariera trzcin.
Opisane zwyczaje bączka, czynią go trudnym obiektem obserwacji, a tym bardziej zdjęć. Myślę, że w przypadku tego gatunku trzeba mieć nieco szczęścia by chwycić go w obiektyw, nawet podczas zasiadki. Spotkanie z tym osobnikiem należy uznać za przypadkowe, choć radosne. To efekt kilku godzin pod siatką maskującą w oczekiwaniu na rybitwy, na terenie stawów w okolicach Tczewa. Miałem sporo czasu, by przyglądać się jak zachowuje się bączek. Choć niechętnie odsłania tajniki swojego życia, to raz dał mi szansę przysiadając na wysuniętym cypelku rzadszych trzcin, choć odległość była spora. Generalnie bączek jest mało aktywny, szczególnie za dnia, bo jego porą są godziny od zmierzchu, do świtu. Podczas mojego dnia obserwacji, tylko trzy razy zmienił stanowisko, wybierając losowo z punktu widzenia obserwatora miejsca przysiadania. Przynajmniej tyle razy widziałem przelatującego bączka, choć może robił to częściej.