Tegoroczne obserwacje mew siwych (Larus canus), były niezwykle owocne. To dziesiątki osobników widzianych w pasie wybrzeża Zatoki Puckiej oraz nad rzeką Redą. Jednak by przybliżyć wizerunek mewy siwej w drugiej szacie zimowej, musiałem sięgnąć do fotograficznego archiwum. Nawet tam odnalazłem tylko jedno zdjęcie, a jest przecież efektem trzech lat przeglądania zimujących na moim terenie mew.
Pochodzi ze stycznia 2018, a wizerunek ten stanowi pewnego rodzaju osobliwość wobec mnogości ptaków w pierwszej szacie zimowej. Nie mówiąc już o zdecydowanej przewadze ilościowej mew siwych w szacie ostatecznej spoczynkowej. Nie wiem czym tłumaczyć taką dziurę wiekową w populacji zimujących u nas mew. Może to kwestia przypadku, lub miejsca czynionych obserwacji, ale widok drugiej szaty zimowej należał do rzadkości. Taką mewy siwe uzyskują w trzecim kalendarzowym roku życia. Od marca do października ptaki będą ubarwione podobne jak w szacie II zimowej, z tym że głowa stanie się biała lub bardzo delikatnie plamkowana. Kolejnej zimy przybiorą już szatę ostateczną spoczynkową. Ta będzie jednak zmienna, ale o tym w kolejnej odsłonie.