Mieniak strużnik (Apatura ilia) to bliski krewny opisanego wcześniej mieniaka tęczowca. Nazwa rodzajowa obu gatunków jest pochodną barwy skrzydeł, zależnej od sposobu padania światła. Mienią się one wieloma barwami, ale głównie potrafią "zaświecić" na kolor niebieski. W takiej sytuacji oba gatunki widziane jednocześnie wydają się bardzo podobne. Również siedlisko i rośliny żywiciele postaci imago są zbliżone. Mieniak strużnik także żywi się sokiem wyciekającym z pni drzew, podobnie z odchodów zwierzęcych. To kieruje nas do lasów liściastych i mieszanych, stanowiących typowy biotop gatunku.
Skąd zatem mieniak strużnik w rezerwacie Beka. Jak zwykle odpowiedź znajdziemy spoglądając na gatunki roślin, których liście stanowią wyspecjalizowany pokarm gąsienic. W tym przypadku to topole, drzewa charakterystyczne dla otuliny rezerwatu.
Spoglądając na topografię Beki, najciekawsze obserwacje motyli poczynimy w północnej części rezerwatu. Biegnie tamtędy ścieżka ku morzu w otoczeniu bylin, drzew i krzewów, stanowiących bazę pokarmową gąsienic wielu przedstawicieli tych owadów. Takim sposobem możemy spotkać przynajmniej kilkanaście gatunków motyli jednocześnie. Na mieniaki warto zajrzeć tam w samo południe, bo to pora ich największej aktywności. Dodatkową zaletą opisanego stanowiska, są obserwacje bez pokusy naruszenia zasad poruszania się w rezerwacie. Wspomniana droga ku morzu stanowi fragment ścieżki edukacyjnej udostępnionej odwiedzającym Bekę.
