Żuraw, zalotnik czy wojownik



Przez kilka godzin rozważałem czy opuścić przytulne mieszkanko, widząc jak za oknem pada deszcz. Jednak doniesienia o kręcącej się w okolicy sowie błotnej zdecydowały. Droga wiodła mnie pośród pól doliny Redy. Jechałem w okrywie chmur ołowianego nieba, raczej w minorowym nastoju i tylko pokrętna myśl, że trafi się ślepej kurze ziarno popychała mnie do przodu. Tak znalazłem się w pobliżu stada żurawi. Nic w tym nadzwyczajnego, bo to powszechny widok o tej porze roku. Tradycyjnie pasły się na oziminie, którą odwiedzają od wielu tygodni.

Myślę sobie nuda. Tyle razy zatrzymywałem się przy nich, robiłem zdjęcia, przyglądałem się jak za parą rodziców drepczą młode. Jednak zaparkowałem samochód i wystawiłem obiektyw za okno. Początkowo lekko się zdenerwowały i odeszły w głąb pola. Powróciły jednak po chwili i widać było, że zupełnie nie miały ochoty opuścić tego kawałka ziemi. Po jakimś czasie zachowywałem się już beztrosko czując, że nie odejdą. To jednak był sygnał do interwencji samca. Wysunął się na czoło rodziny, po czym ostentacyjnie rozłożył skrzydła i wykonał kilka kroków w moim kierunku. Przyjmując wyprostowaną, agresywną postawę, zdawał się mówić - to ja tu rządzę. Nie trzepotał skrzydłami, nie gimnastykował ich, a wyraźnie rozpostarł chcąc pokazać jaki wielki jest i groźny. Jest się czego "bać", bo żuraw mierzy 130 cm, rozpiętość skrzydeł to grubo ponad dwa metry, a waga nawet 8 kg. 

Uwielbiam obserwować ptaki i gdy tylko ruszę się z domu, dowiaduję się o nich czegoś nowego. Tym razem to zdecydowana postawa żurawia, bo do tej pory sądziłem, że ptaki te rozkładają skrzydła tylko w dwóch przypadkach. Pierwszy to moment zrywania się do lotu, drugi to element tańca godowego. To jednak była postawa obronna. Inaczej musiałbym uznać, że to samica, która obdarzyła mnie uczuciem rozpoczynając miłosny taniec. Ewentualnie samiec kochający inaczej, taki żurawi LGBT, ale któż zrozumie kobiety.