Odwiedzając codziennie ten sam park, trudno zauważyć radykalne zmiany w przyrodzie. Szczególnie gdy lekka zima, czyni każdy dzień podobny do poprzedniego. Natura podąża leniwym rytmem, do chwili gdy zaskoczy nas wiosenną zielenią liści i ptasim śpiewem. Jednak z końcem lutego sporo się dzieje i taki przełom w pozornym lenistwie zimowych miesięcy można już dostrzec.
Widoczny na zdjęciu rudzik to już nie ptaszyna, która odwiedzała karmnik, lub filowała z ciekawości na sylwetki zimowych spacerowiczów. To wojownik, jaki chwilę wcześniej stoczył zacięty bój o rewir lęgowy z drugim samcem. Teraz odpoczywa, lecz przez wiele minut oba ptaki w zwarciu i furkocie ganiały się po okolicy.
Jeszcze niedawno ogromne stada kwiczołów spędzały zimę w dolinie Redy. Dziś pierwsze osobniki odłączyły się i powróciły do stałego miejsca gniazdowania, obejmując w posiadanie pobliską olszynę. To znacznie wcześniej niż w ubiegłych latach zważywszy, że lęgi wyprowadzą dopiero w kwietniu. Lęgowe kwiczoły łatwo odróżnić od pobratymców z zimowych stad. Przestają być płochliwe i ostrożne. Pochłonięte przygotowaniem do gniazdowania, zaczynają ignorować obecność ludzi. Już drepczą jak gołębie, pośród parkowych spacerowiczów.
Najmniejszym zaskoczeniem z końcem lutego jest widok grzywaczy. To ptaki, których część zimowała w "moim" parku, a pierwsze migrujące osobniki naturalnie powracają do rewirów lęgowych już w styczniu. Nowością są ich miłosne pieśni, które od kilku dni wypełniają okolice. Na koniec kolejny zwiastun wiosny, mewa śmieszka w szacie godowej. Póki co, to jedyny osobnik tak wystrojony pośród setek koczujących w okolicy, jednak kolejne już się pierzą.
Wiele też zmieniło się w życiu srok. Jeszcze niedawno, w rodzinnych grupach zawzięcie broniły terytorium. Ścigały krogulce i pustułki, a teraz kłócą się o byle patyk. Zajmują najlepsze rewiry lęgowe, których centralnym punktem są korony wysokich drzew. Tam dochodzi do werbalnej wymiany zdań, a terkotanie srok to obecnie najbardziej donośny dźwięk w okolicy.
Wiele też zmieniło się w życiu srok. Jeszcze niedawno, w rodzinnych grupach zawzięcie broniły terytorium. Ścigały krogulce i pustułki, a teraz kłócą się o byle patyk. Zajmują najlepsze rewiry lęgowe, których centralnym punktem są korony wysokich drzew. Tam dochodzi do werbalnej wymiany zdań, a terkotanie srok to obecnie najbardziej donośny dźwięk w okolicy.
