Na tym zdjęciu, dzięcioł średni nie ujawnił pełnych możliwości języka, bo wystawił go odrobinę. W rzeczywistości jest czterokrotnie dłuższy od dziobu. To niezwykle ważny narząd, tego oraz pozostałych gatunków dzięciołów. Za jego pomocą chwytają głęboko ukryte owady.
Korzystanie z długiego języka wymagało od tych ptaków specyficznych przystosowań anatomicznych. Podczas kucia schowany język owija całą czaszkę. Tak ułożony stanowi też rodzaj poduszki, która amortyzuje mózg poddawany solidnym wstrząsom.
Na tle innych dzięciołów, średni nie jest wybitnym drwalem. Rzadko kuje w poszukiwaniu pokarmu. Jeśli to w drzewach o słabszej kondycji, spróchniałych. Natomiast sprawnie wykorzystuje język, sięgając po owady w szpary drzew, lub zbiera je z liści i gałązek. Również zlizuje soki roślinne, które wypływają po naruszeniu miękkiej kory brzóz i osik. Płyny te bogate w cukry wabią też owady, więc dzięcioł średni ma okazję do podwójnego posiłku.