W lasach otaczających Wejherowo dominują wiekowe graby i buki. To wymarzony biotop muchołówek małych. Drzewostan tej okolicy, to również wiele pni i konarów naruszonych zębem czasu. Spróchniałe i pozbawione liści to stanowiska obserwacyjne muchołówek, z których wypatrują latających owadów.
W lasach tego rodzaju, połowa maja to najlepsza pora na obserwacje i zdjęcia gatunku. Wiosenne liście nie tworzą jeszcze zwartych baldachimów, więc do niższych partii lasu dociera jeszcze sporo światła. Niezależnie samce w trzecim roku życia, które mają już rdzawe podgardle, są aktywne. Podobnie jak młodsze roczniki o bardziej skromnej szacie. Niezwykle pięknie śpiewają, a te które nie przystąpią do rozrodu, będą głosić swe pieśni jeszcze do końca czerwca.
Wszystko co napisałem, to jedynie czubek góry lodowej złożonej biologii gatunku. Odsyłam Was zatem do starszej, mojej publikacji, gdzie sprawę naświetla Kol. Norbert Kleszko, który bronił pracę magisterską o habitacie jaki zajmuje do gniazdowania muchołówka mała.
Zachowania muchołówki małej (Ficedula parva) w zagęszczonej populacji.
